Trzonem akcji filmu jest historia spotkania Diogo Luísa de Albuquerque de Melo Pereiry e Cáceres, astronoma, kartografa i przyrodnika z Coimbry i Anote, Indianki ze społeczności Kadiwéu. W rzeczywistości Lúcia Murat pod pretekstem stereotypowej historii białego konkwistadora i pozornie podporządkowanej mu miejscowej kobiety, skrupulatnie analizuje zderzenie dwóch światów, odmiennych logik, mentalności i_postaw życiowych. Ekspansywni Europejczycy i bohaterscy Indianie, tak w pierwszej chwili odczytujemy przesłanie filmu ale Lúcia Murat chce pokazać znacznie więcej. Zestawia między sobą Portugalczyków z różnych klas społecznych, np. naukowca Diogo z Pedro, byłym bandytą, który dorobił się tytułu kapitana, szukając odpowiedzi na możliwe zarzuty obrońców konkwisty: niemożliwe, by wszyscy biali byli źli.

W rezultacie brutalność Portugalczyków i religijna hipokryzja zostają przez Murat ujęte w kategorii historyczno-kulturowej spuścizny i cywilizacyjnej specyfiki i odmienności. Rozumiemy to dobitnie poprzez zestawienie z tradycjami występującego w filmie ludu Kadiwéu. Niezrozumiałe dla Portugalczyków, nieludzkie i_występujące przeciw chrześcijańskim prawom zwyczaje Kadiwéu, tworzą w rzeczywistości doskonale funkcjonujący ekosystem, spójną kulturę opartą na zasadach empatii i_humanitaryzmu, które kultura Europejska rozpozna dopiero kilka wieków później (np. stosunek Indian do osób homoseksualnych czy tans-gender).

(opis Fundacja Losorizonte)